Een verjaardag zoals zo velen (Elfsteden roeimarathon 2023)
Een verjaardag zoals zovelen.
Mijn zus Samuela; “Wij zoeken nog een chauffeur voor de Elfsteden roeimarathon op 19-20 mei aanstaande”.
“Oh, dat wil ik wel doen, ben toch werkeloos”.
Onnadenkend zoals ik mij vaker laat gebeuren stem ik in.
De tocht blijkt 24 uur non stop in estafette vorm te zijn.
210km roeien door de Friese wateren, je team vervoeren en bijstaan bij de wissel en andere manieren van facilitaire ondersteuning.
Ik heb mij opgegeven voor team Jeen, vernoemd naar de boot waar het team mee vaart, de Jeen van den Berg, Elfstedentocht winnaar van 1954.
In het vooruitzicht ligt een tocht die ik als complete roeifeut kwalificeer als “ach, 10km per etappe, dus zo’n 50km per ploeg. Hoe moeilijk kan het zijn”.
Team Jeen bestaat uit 12 roeiers met een gemiddelde roei-ervaring van maar 2 jaar verdeeld over 4 ploegen van 3. De ploegen rouleren per etappe intern van positie. Stuur, Slag en Boeg.
Bij een wisseloefening waar ik bij aanwezig ben, blijkt de rol van de chauffeur tevens ondersteuning te zijn en geeft mijn zoon Kelian aan deze 24 uur met mij mee te gaan.
De dagen voor de race rollen de gegevens en reglementen van de tocht binnen.
Ik voer alle wisselpunten in in mijn navigatiesysteem, probeer tevens nog een camper te bemachtigen om te pogen de wachttijden van 2-3 uur zo plezierig mogelijk te maken voor het team.
Ik verdiep mij in de reglementen en uitzonderingen en maak een checklist. Schone kleren, broodjes ei, cup á soep, heet water en een waterkoker, EHBO trommel, vuilniszakken, regenbroek, handdoeken en toiletartikelen.
19 mei.
Het wordt de Tesla.
Er is gisteren nog een ploegindeling gewijzigd. Ik ga van ploeg 1 naar ploeg 2 maar neem ploeg 3 mee naar Leeuwarden want 2 dames van ploeg 2 zijn er eind vd ochtend al om de boot klaar te maken en nummer 3 komt vanuit Dordrecht naar Leeuwarden. Ploeg 3 wordt rondgereden in de auto van het derde ploeglid van ploeg 2 door een roeister die niet meeroeit maar wel graag mee wil. Dus rijden ze met mij mee naar Ljouwert. Logisch.
Kunt u het nog volgen?
15:15u bij v.d. Valk Zwolle, de Tesla Superchargers. We vertrekken met een volle accu.
De zon lacht ons al de hele dag tegemoet en de sfeer is goed.
We arriveren bij Roeivereniging de Wetterwille in Leeuwarden.
93 teams doen er mee waarvan 7 wedstrijd en dus 86 tourteams. Wij starten als en met nummer 61.
Alles is klaar.
De boot is vakkundig geprepareerd om aan alle regels te voldoen, bilge pomp, verlichting, schijnwerper, voldoende lucht, reserve riemen, steekpeddel, zwemvesten, routekaart, kompas, noodtelefoon. Alle chauffeurs een pikhaak en een fel fluorescerend bord met daarop JEEN.
We vertrekken om ongeveer 20:15u en moeten binnen 24uur de tocht voltooien om in aanmerking te komen voor het elfstedenkruisje.
We hebben een roeiplanning, alle etappes met starttijd, afstand en geplande roeiduur. Deze planning zou ons 1:22u ruimte geven binnen de 24uur. Geplande aankomst dus 18:53u.
Te doen.
Dinertime, captains meeting, teambriefing, toi toi toi en off we go.
Ik laad nog even de auto op en om 20:16u passeert ploeg 1 van #61 team Jeen de startlijn.
De tocht der tochten op de roeiboot is begonnen.
De zon lacht ons toe, het weer is ons wel gezind en de adrenaline zoekt zijn weg in de lichamen van de 12 roeiers.
Wisselpunt 1, wie kent hem niet het bruggetje van Bie Ba Bartlehiem!
Even wennen, goed kijken, waar gaan we de boot opvangen, wie doet wat en hoe doen we dit zo snel mogelijk. De zon zakt en daar gloort aan de horizon de Jeen.
Oké, opvangen, tegen de kant trekken, riggers vast en wisselen!
1,2,3, eruit, 1,2,3 erin en zoef… als een heet mes in de boter glijdt de Jeen door de Dokkumer Ee. Ploeg 1 heeft zijn eerste etappe volbracht en 3 blije hoofden begeven zich met chauffeur Janneke naar de auto.
Wij stappen in onze bolide en begeven ons naar het eerste uitstappunt van ploeg 2, de Klaarkampsterbrug.
Het is inmiddels behoorlijk aan het schemeren, de zon is officieel onder en maakt langzaam plaats voor een donkere nacht in het Friese land.
De temperatuur daalt gestaag mee.
De eerste etappe zit erop als ploeg 2 plaats maakt voor de 3 mannen formatie van ploeg 3.
Het tempo zit er direct goed in en menig roeiboot wordt het nakijken gegeven.
Ook ploeg 3 heeft zijn vuurdoop gehad.
Wij begeven ons intussen naar het volgende wisselpunt voor onze ploeg terwijl ploeg 3 het rondje Dokkum maakt en ploeg 4 de wissel aantikt in wederom het mooie Bartlehiem.
Volgende wisselpunt, de Kanterlandbrug, bekend als de wereldberoemde tegeltjesbrug.
Het is na elven als we deze mooie brug in het donker bereiken.
De dames willen uiteraard op de foto onder deze brug maar de andere teams willen daar ook wisselen. We vinden een moment en onder het toeziend oog van ruim 7000 Elfstedentocht rijders vereeuwigd op dit prachtige elfstedenmonument, flits het fototoestel om de vereeuwiging te voltooien.
Als de roeiers de volgende wissel maken zit bijna de eerste 5 uur van de tocht erop en heeft de eerste spanning plaats gemaakt voor een gezonde lading adrenaline en het licht ruimschoots plaats gemaakt voor donker.
Onder de machtige sterren doorkruisen 279 roeiers de Friese wateren waar de weidse sterrenhemel zich ontvouwt boven het stikdonkere landschap.
In het donker moet je navigeren op de sterren en je kompas en met het oog van een havik de walkanten onderscheiden van het water. Op dit moment zit mijn zus op stuur.
Ze naderen de spoorbrug en voor ze het in de gaten heeft doemt bijna uit het niets een middenpijler op die met zijn donkere kleur in het stikdonker niet te onderscheiden is van het niets op de achtergrond en de boot ramt het zwarte beton.
De roeiboot kantelt, maakt water maar blijft door de dicht gespannen riggers net boven het oppervlak terwijl Saskia op slag met een been overboord gaat.
Het koude natte water dringt hun kleding binnen maar de snelle reactie van de roeiers wint het van het natte zwart. In het diepdonker hervatten de roeiers hun tocht en roeien de schrik uit hun lijf.
In de tussentijd bevinden Kelian en ik ons op wisselpunt 6 terwijl ploeg 2 koud en gemotiveerd de Ljouwerdse wateren doorklieft, op weg naar een kopje thee.
Wij maken ons bij roeivereniging de Wetterwille klaar voor de volgende wissel.
De roeiers kunnen hier gelukkig even bijkomen met een kopje thee en hun verhaal kwijt.
Een oudere man is naarstig op zoek naar zijn telefoon die hier in de buurt moet liggen want hij hoort hem in zijn gehoorapparaat. Het toestel blijkt achtergelaten in de grote theedoos waar hij zojuist zijn thee uit had gekozen.
Een beetje bekomen van de schrik en een ervaring rijker begeven we ons naar Sneek.
Het is intussen 3:15u en met de opkomende wind best fris buiten.
De vermoeidheid begint zich te manifesteren en de dames kiezen voor een rustmoment. Ik kies ervoor de wissellocatie te verkennen. De volgende wissel die ongeveer om 5:00u gaat plaatsvinden, is aan de steiger van Roeivereniging de Geeuw. Er heerst een opgewekte sfeer en de wisselplaats oogt strak en daardoor goed uit te voeren.
Als we tegen 4:15u uit het raam kijken lijkt het alsof we Sonja zien, de chauffeur van ploeg 3. Aangezien die hier niks te zoeken heeft toch eens even kijken.
Hey, wat doen jullie hier vraag ik terwijl de Joris en Hendrik ondertussen op een powerpit een potje water aan het koken zijn om een calorie-, koolhydraten- en vezelrijke powermaaltijd te creëren. Ik vermoed dat Jarno lekker ligt te slapen.
“Is dit Sneek? Oh, dan rijden we zo verder”. Ongedwongen en met een goed gevoel voor humor neemt de ploeg de gemaakte planningsfout op en we kletsen nog even bij.
De roeivereniging is bij uitstek een ideale plek om nog even snel de toiletvoorzieningen te gebruiken als om 4:54u de wissel en de volgende stempel een feit zijn. Snits it is.
Bij de wissel in Woudsend moeten we goed in de gaten houden dat ploeg 3 de zwemvesten aan moet om de tocht over het Slotermeer te gaan maken. Dat wordt een makkie, want met de snelheid van deze heren en de ruime mogelijkheid om in te halen op de weidse plas kan dit de tijd weer een beetje bijschaven.
We liepen bij het vorige wisselpunt exact 15 minuten achter op schema.
No worries, de heren schaven zo op het meer wat bij en we hebben tenslotte een speling van 1 uur en 22 minuten.
De heren kiezen ervoor om via de whatsapp groep het hele team nog even een boost te geven door de uitgelopen tijd enigszins op te rekken zodat er wat extra aangezet zou gaan worden door de ploegen.
Hier is een mooie wisselkade en de omgeving lijkt wel architectonisch onderhouden.
Je zou bijna denken dat speciaal voor de gelegenheid het dorp aangepakt is. Het oogt een beetje als een vinex wijk maar dan het hele dorp. Een oude stijl in een splinternieuw jasje.
We schrijven 6:00u in de ochtend, de zon is begonnen aan zijn opkomst en verwelkomt de roeiers met een brede lach en in zijn kielzog de wind.
Terwijl de roeiers van ploeg 3 koers zetten naar het Slotermeer en wij naar ‘Famke op ‘e bolle’, wat vertaalt neerkomt op ‘vrouw op de stier’, neemt nu ook de wind deel aan deze tocht.
Met zijn noordoostelijke richting lijkt hij relatief gunstig voor de heren op het imposante meer maar niks is minder waar. Waar de op dit soort meren onervaren roeiers, hoopten op een inhaalslag bleken de golven het instabiele bootje tegen te willen werken en moeten de toch ook al enigszins vermoeide roeiers hun beste beentje voor zetten om deze plas te bedwingen zodat in Sloten ploeg 4 na de wissel eenzelfde kunstje moet flikken. Deze keer naar de zuidoost kant van het meer roeiend naar west.
Het Slotermeer is bedwongen en de wind getart. In Kippenburg mag ploeg 1 hun beste beentje voorzetten in de richting van de Galamadammen.
We checken nog eens het schema, 15 minuten achterstand.
Wij staan in Bolsward aan de Fastned lader, even bijtanken en een dutje doen.
Famke op ‘e bolle blijkt een klein beeldje op een sokkel van een nog kleinere vrouw op een dikke stier in het dorp Kolderwolde. Het zou een jongens boek kunnen zijn.
De eerste helft zit er ruim op en wij mogen de volgende etappe met de zwemvesten aan.
Het is koud en de wissel komt voor ploeg 1 onverwacht, zij dachten de Morra over te moeten.
Het is ondertussen 8:35u wat betekent dat we volgens schema 10 minuten ingelopen zijn.
We wisselen de ploegen waarna ploeg 1 op de kade staat zonder chauffeur.
Janneke is niet aanwezig en wie heeft haar nummer? De roeiers, alle drie zonder telefoon kijken mij vragend aan als Xandra wellicht haar nummer herkent in de whatsapp groep waar Janneke niet met naam in staat.
Janneke staat op de Galamadammen en vraag zich af waar de wisselplek is.
De wissel op de Galamadammen is verplaatst naar Famke op ‘e bolle maar niet goed doorgekomen.
Wij staan hier met onze elektrische ploegtrekker en ploeg 1 wil ook wel een ritje in onze Bolide.
Dat komt goed en wij herenigen Xandra, Dieuwertje, Rob en Janneke, tot blijdschap van het team, op de Galamadammen waarna wij onze reis vervolgen naar het station in Stavoren.
Stavoren, wie kent het niet. Maar wie is er ooit geweest. Nou, wij nu wel.
Op het stationsplein doet de omgeving mij denken dat hier vroeger een station zat maar nu niet meer. We gaan op zoek naar de wisselplek en stempelpost.
Dat blijkt lastiger dan gedacht. De dijk verstopt de haven voor het station en het station leek nostalgisch ongebruikt.
Niets bleek minder waar toen de Arriva trein “hangende keukens” het station binnen kwam rijden. We wisten ineens waar we zijn moesten.
Wisselplek 14. De dames zijn moe, de tocht bleek veel langer dan de in het schema vermelde 8,1km en de ijzige kou van de wissel heeft plaats gemaakt voor een warme ochtendzon.
Het blijkt dat in het schema met onze route de Galamadammen aanpassing niet in de tijden is opgenomen. Er heerst verwarring want de tijden komen dus niet meer overeen en de achterstand is onduidelijk. Gelukkig hebben we wat speling, ploeg 3 met de sterke mannen is onderweg en wij…
Tijd voor een kopje koffie. We schrijven inmiddels na 10:00u als we op het terras zitten en dus mag de lunchkaart besteld worden.
Mijn broer Iskandar uit Rotterdam is aangeschoven om wat leuke foto’s te maken en ons aan te moedigen. Een welkome versterking in de laatste helft van de tocht. We hebben zojuist de 130km ruim gepasseerd.
Op zaterdagmorgen in de zon op het terras, wat wil je nog meer.
Ook bij de andere ploegen wordt duidelijk dat de tijden nu wel belangrijk worden. De wind blijkt een enorme vijand en steekt zijn kop op op de open wateren tussen de dorpen en steden.
Ploeg 3 wisselt in Hindeloopen en de achterstand bedraagt nu 33 minuten.
Wij verplaatsen ons richting Parrega, een prachtig mooi klein dorpje in het zuidwesten van Friesland. We zijn aangesterkt, de zon heeft het wolkendek verdreven en de magen zijn gevuld. De jachthaven en het restaurant hadden sanitaire voorzieningen dus iedereen is klaar voor de volgende etappe.
Er is vast ergens een old timer meeting want de old timers kruisen met enige regelmaat onze wegen wat een prachtig gezicht geeft in dit Friese landschap.
In Parrega hebben we nog wat tijd en er hebben zich nog enkele familieleden gemeld om het laatste deel van de tocht te voorzien van morele ondersteuning.
Bertjan, de man van Samuela en Waida, onze zus met dochter Sade.
De roeidames kiezen voor een kleed in de prachtige zon om nog even de rust in te ademen alvorens aan te vangen met etappe 5. De achttiende etappe van de tocht.
De sfeer is fantastisch en de moraal hoog.
Ik ben ondertussen begonnen met rekenen en zie toch een barst ontstaan in de uitvoering van het schema.
De heren van ploeg 3 zitten ondertussen op het plein in Bolsward te genieten van de zon en zich voor te bereiden op hun een na laatste etappe.
We wisselen op 16 uur en 48 minuten na de start, we lopen ondertussen 59 minuten achter op schema. Dit betekent dat de speling nog maar 23 minuten is en de wind negatief hard.
We beginnen ons lichtelijk zorgen te maken. Is de tocht binnen 24 uur nog haalbaar en wat zouden we moeten doen om deze klus binnen de tijd te klaren.
Ploeg 1 heeft zojuist strak de schema tijd gevaren dus de achterstand blijft stabiel maar is teveel.
Het staat buiten kijf dat de wind ons nu parten speelt en de laatste etappe roeien we bijna allemaal met de kop in de wind.
De ploeg 2 dames doen hun plicht en ronden af op 53 minuten achterstand in Parrega. Een topprestatie maar is het genoeg?
We moeten overleggen, eerst bijkomen, eerst even in de kop op een rij, daarna in telefonisch overleg. Wie de oplossing denkt te weten mag het zeggen.
De ploegen worden gepolst, de heren van ploeg 3 zitten in hun etappe en zijn moe, net als de rest. 12 roeiers die niet alleen ruim 17 uur op het water zitten maar de uren voor de start natuurlijk al een hele dag bezig waren met voorbereidingen, dubbelchecken en wat al niet meer.
De zenuwen beginnen toe te nemen en de adrenaline steeds meer te pompen.
We zijn eruit. Alle ploegen zijn even sterk, alle ploegen hebben laten zien dat ze doen wat ze moeten doen, dus alle ploegen gaan in het normale schema de tocht afmaken.
We halen allemaal diep adem. Ik hoef niet te roeien maar de adrenaline pompt zich een weg omhoog in mijn lichaam. Het is nu menens.
Ploeg 3 is bezig aan een tocht van 1:08u, ik spoorde ze aan deze binnen 60 minuten af te maken, wetende dat dit wensdenken is. Dat dit na 17 en een half uur roeien wellicht onmogelijk is en dat de wind geen spelletjes aan het spelen is maar serieus mee wil doen.
We besluiten alle etappewissels af te gaan. Met alle ploegen om de startende ploegen een extra steun in de rug te geven. Om alles te geven wat er nog te geven valt.
We gaan naar Harlingen.
De start van de laatste 4 etappes, waarin alle ploegen nog 1 keer alles, maar dan ook alles uit hun vermoeide lichamen moeten pompen om deze tocht binnen de tijd te voltooien.
24 uur. Het lijkt zo makkelijk.
Ondertussen ontvang ik berichten van mijn vrouw Simone die met 2 familievrienden Gert en Judith en onze dochter Chiara onderweg zijn naar Franeker, extra morele steun.
Ook mijn schoonzus Eline sluit aan in Franeker en zelfs haar ouders komen op de fiets vanuit Reduzum.
We horen van Sonja, de chauffeur van ploeg 3, dat Leroy, de chauffeur van ploeg 4 iets met zijn hand heeft en wacht op de EHBO.
Ook dat nog. Hebben ze nu dan zo vervoer, kunnen we iets doen?
Hij blijkt zijn complete vingernagel te zijn verloren tussen de wal en de boot, de bikkel.
Maar nu de wissel in Harlingen. De wind blijft ongunstig, de achterstand op het schema is ongeveer 55 minuten, de marge 27, het moeilijkste stuk komt nu.
Ervaren roeiers wisten mij te vertellen dat Harlingen-Franeker niet te onderschatten is en met deze wind een uitdaging die je niet graag aangaat.
Het moet toch. Rob, Dieuwertje en Xandra betrekken de boot en wij schreeuwen ze vanaf de kade de wind in.
“Kom op Jeen!” “Succes!!” “Wiehoeeee!!” “Zwolle, Zwolle!!”
1 uur achterstand. 22 minuten speling. De tocht tot aan Berlikum is Noordoost, de wind met kracht 5 ook!
Een krachtmeting die zijn weerga niet kent. 12 roeiers, 2 jaar gemiddelde roei-ervaring, gemotiveerd tot op het bot. Vechten voor dat ene kruisje van de tocht der tochten.
Franeker. 20 mei 2023 16:02u
We arriveren bij het wisselpunt. De familie is er, ondertussen met 12 man sterk.
We kijken bijna non stop op de gps tracking, de zenuwen beginnen zo langzamerhand de overhand te nemen. Er is geen keus, er is maar één doel en iedereen heeft dat doel.
Ik loop ongeduldig rond met het schema in mijn broekzak. Reken nog eens na, en nog eens.
Heb ik een fout gemaakt, hebben we ineens extra tijd. Hoe komen we nou aan die achterstand?
We gingen binnen een paar etappes van 15 minuten naar 1 uur. Watskebeurd?
Ik kijk op mijn horloge. Ze moeten deze etappe in 1 uur doen. 22 minuten speling. Zou genoeg moeten zijn.
3 etappes te gaan. Wij moeten nog 1 hele etappe Noordoost. Ploeg 3 met de sterke jongens een etappe zuidoost. Zou dat gunstig zijn? Niemand weet het. En ploeg 4 zuidoost om daarna door de grachten van Leeuwarden te finishen bij de Wetterwille.
22 minuten speling.
Ik check het schema, reken nog eens. Kijk op mijn horloge, ze hadden er al moeten zijn.
We checken weer de GPS, ze komen eraan.
We maken plaats aan de wal. Moeten de andere teams voor laten gaan maar willen persé een snelle wissel.
Hier gaan we het doen. “Kelian, jij pakt de stempelkaart en laat hem zo snel mogelijk stempelen, Janneke jij pakt de voorkant. Ik pak de riggers”
De adrenaline pompt, de zenuwen nemen toe. Varen ze nou verkeerd? Nee, ze gaan de bocht om. Vanaf waar kunnen we ze zien? Waar blijven ze nou? De tijd loopt op. Je hoopt dat dat kleine stukje op de navigatie ook een klein stukje is.
De minuten gaan tergend snel, de GPS tergend langzaam.
Daar komen ze, klaarstaan.
De laatste slagen van ploeg 1 verraden de staat van het lichaam. De riemen diep in het nat en de onregelmatigheid van de slag. Deze mensen hebben alles gegeven. Deze mensen verdienen rust na deze etappe.
Daar komt ie. De boot strijkt langs de wal, ik laat me vallen, trek de riggers tegen de kant.
1,2,3, eruit. 1,2,3, erin.
Stempelkaart mee en afduwen. Daar gaan ze. Ploeg 2. Mijn ploeg, mijn team en zo voelt het ook. Nog geen 24 uur geleden waren we 12 roeiers en 5 chauffeurs. Nu zijn we één team, met één doel. Door het vuur.
We weten het, 6 minuten speling zijn er over. 6 minuten speling op 24 uur. Het zou het script van een slechte film kunnen zijn.
We springen in de auto. Ik ga nogmaals rekenen. Het schema staat ondertussen vol geklad met aantekeningen, tijden, opmerkingen en nog meer tijden.
Natuurlijk weet ik het, maar wat nou als ik toch een fout heb gemaakt, wat nou als we meer tijd hebben.
Ploeg 4 rijdt voorbij. “Wat is de stand?” “6 minuten speling” hoor ik mezelf roepen.
6 minuten speling, 3 etappes, richting noordoost, dwars door het open Friese landschap, met de kop vol in de wind.
We vertrekken. Welke brug staat er op de kaart en waar varen ze langs.
Terwijl we over de brug rijden zie ik ze in de verte roeien, onze kant op. Auto in de berm, rennen!
De familie staat ook op de brug, ik had ze nog helemaal niet gezien.
“Kom op Jeen!!” “Wiehoee!!!!!” “Zwolle, Zwolle !!!” Eeeeeen Heeey, Heeey, we volgen de cadans van de riemen. Ik merk dat het me veel doet. Over de weg naar de andere kant van de brug
“Kom op dames!!!” “Kom op JEEN!!”
De wind striemt koud door het open veld.
We zoeken de volgende brug, hier gaan ze zo komen. We staan op de brug en worden er zowat vanaf geblazen. De wind vol in onze rug terwijl we over het water turen naar dat kleine bootje tussen de twee kades.
We weten dat ze ons met deze wind moeten kunnen horen.
“Kom op Jeen!!, jullie kunnen het” “Wiehoeee!!”
We zien meerdere boten ons passeren, de pijn is op de gezichten af te lezen. Elke roeier heeft datzelfde doel, dat ene doel. Finishen binnen 24 uur. Voor dat kruisje van de tocht der tochten.
Ze komen dichterbij, de zenuwen gieren door mijn lijf. “Kom op Jeen” je weet van gekkigheid niet meer wat je moet roepen, dus je schreeuwt! En schreeuwt! En volgt wederom de cadans van de riemen.
Ik zie Saskia op stuur bijna verkrampt met een verbeten gezicht vol in de wind strak van de adrenaline. Als ze de brug passeren en we ons omdraaien zie ik de gezichten van Anique en Samuela die zichtbaar genieten van de aanmoedigingen en verbeten de strijd met de wind aan blijven gaan. Ik wil iets doen, ik kan niets doen. Ik kan er alleen maar zijn.
Ik realiseer me dat zelfs een slechte film grenzen heeft.
Ik heb nu even geen idee van de tussentijd en roeiduur, maar wel van vechten en er zijn als het moet.
We moeten naar Berlikum.
We zijn niet de enige. Het laatste wisselpunt van ploeg 2.
Auto wegzetten, excel schema op zak, drinken voor de roeiers, naar de kade.
Ik voel me machteloos. De heren van ploeg 3 staan klaar, we kijken elkaar aan en ook zij weten dat zelfs een slecht filmscript niet zo slecht kan zijn.
Ik tuur in de verte, ik krijg het hier warm, doe mijn jas uit. We zien ze aankomen, de gladiatoren. Ik ken ze pas, maar allemachtig wat leef ik met ze mee. Mijn hart bonkt in mijn keel, ik kan niet stijl blijven staan.
Oké, rust. Even nadenken. Wat moeten we doen. We willen ze dáár aan de steiger, dan kunnen we snel wisselen. Whatever happens, it aint over till the fat lady sings.
Daar zijn ze, de laatste slagen. We schreeuwen ze naar de steiger. “Kom op dames, fantastisch gedaan!!” “ Zwolle, Zwolle !!”
Ze zijn op, alles gegeven, nu is het aan de laatste twee ploegen.
“Kom op mannen!!” “En roei, en roei! “ we volgen nog even de cadans en dan verdwijnen ze uit beeld.
6 minuten in de min.
Ik hou vol dat er slechtere filmscenario’s zijn maar weet wel beter.
We gaan naar de brug. Welke brug, who cares, de eerstvolgende.
Daar komen ze “Kom op Jeen!!!” “ Wiehoeeee!” “Zwolle, Zwolle!” Ook stoere jongens krijgen vleugels door support.
We willen weer naar een brug, er is geen brug, niet langs de route, maar we kunnen wel naast de vaart. Ramen open! “Kom op Jeen!!” “Gaat lekker heren!!” “Ziet er goed uit!!”
We hopen dat de draaiing van de roeirichting een positief effect gaat hebben op de wind.
Wensdenken, misschien krijgen ze hem wel in de rug. Zelfs in een slechte film…
We vinden nog een brug. De laatste.
Daar komen ze aan. De wind blijft tegenwerken. We zien de spanning, zij weten wat er van ze gevraagd wordt, ze gaan voor goud! Alles eruit, nu!
Toen ik het schema voor het eerst zag dacht ik, makkie.
Hoe moeilijk kan het zijn. Als je gemiddeld 10km per uur roeit beat je het schema.
Dat wordt vroeg thuis. Vannacht dat ik dat ook nog. Vanmiddag weet ik beter.
De waarheid is een harde leerschool.
6 roeiers hebben hun ziel en zaligheid gegeven, 3 roeiers zijn dat nu aan het doen en 3 hebben de onmogelijk taak alles goed te maken. We beseffen allemaal dat de wens de vader van de gedachte is. We beseffen allemaal dat dit alleen nog maar in hele slechte films gebeurt, maar we geven niet op.
“Waar komen ze de vaart op?” “Daar in de verte, zie je die stipjes, zij zijn de tweede”.
De tijd is wederom uitgelopen. We zien de wind spelen met het water en de roeiers die voorbij komen vechten voor hun leven.
We beginnen te roepen. “Heeft geen zin, dat horen ze niet.” Oh jawel hoor, dit is water en de wind is gunstig. Voor het roepen dan.
“Kom op Jeen!!!” “ Wiehoeeee!” “Zwolle, Zwolle!”
Ik kijk een laatste keer op mijn schema en besef me dat rekenen geen zin meer heeft.
De laatste wissel.
Welmoed, Johan en Marjolein staan klaar. Ploeg 4. Zij zijn de laatsten, wat weten zij nog te bewerkstelligen. Terwijl ploeg 3 binnenvaart besef ik me dat wij niet moeten wisselen.
Naar achteren, ruimte maken.
3 harde stoere mannen kruipen uit de boot.
De koek is op, this is it. God zegene de greep, it’s out of our hands now.
En daar gaat ploeg 4, de golven proberen de boot te temmen, terwijl de slag de maat geeft aan de boeg.
“Kom op Jeen!!!” “ Wiehoeeee!” “Zwolle, Zwolle!”
Nog één keer dan, naar de bruggen!
We zijn ondertussen in Leeuwarden.
We parkeren de auto en rennen naar de kade. Waar zijn ze? Huh? Zijn ze hier al voorbij? Het kan dat? Ik reed 50!
Nog even over het water dan: “Kom op Jeen!!!” “ Wiehoeeee!” “Zwolle, Zwolle!”
In de auto en door, dit heeft geen zin, ze gaan te hard. We gaan nog verder.
We zitten op de kade, lijken een stel kinderen. We zijn er allemaal, de familie is mee
“Kom op Jeen!!!” “ Wiehoeeee!” “Zwolle, Zwolle!” En op de cadans “ en roei….en roei…”
Wat een tempo, ze zweven door het water.
Binnen de stad lijkt de wind nauwelijks vat op ze te hebben en ze snijden door de Ljouwerdse grachten.
We moeten naar de Wetterwille anders missen we de finish nog.
Honderden roeiers bevinden zich bij de Wetterwille. We lagen op plek 74, dus er zij al heel wat boten binnen. De tijd schuift voorbij terwijl de GPS weer tevoorschijn is gehaald. Waar zijn ze, wauw, wat gaan ze hard.
Ze doen het echt goed.
20 mei 2023 20:16u het is officieel, we finishen buiten de tijd.
De speaker roemt de Zwolse roeiers en wij schreeuwen ze over de finish “Kom op Jeen!!!” “ Wiehoeeee!” “Zwolle, Zwolle!”
24 uur, 10 minuten en 43 seconden. Met deze wind een topprestatie, maar hoe je het ook wendt of keert, buiten de tijd. Geen kruisje.
We beseffen ons dat het geen schande is maar vragen ons af waar het mis ging. Was die wind echt zo hard? Hadden we het anders moeten doen.
Dit is de realiteit, alles is gegeven, de koek is op.
Dit is de realiteit, alles is gegeven, de koek is op.
Ik realiseer me dat dit is waar het om gaat, samen vechten voor één doel.
Samen gaan voor het totaal. Samen… ook tegen beter weten in.
Met zijn allen strippen we de boot en maken hem klaar voor transport. Afriggeren noemen ze dat.
De boot wordt opgeladen.
Nog één maaltijd. De persoonlijke spullen worden overgeladen. Dit was 24 uur, het voelt als een week.
We gaan uit elkaar. Een laatste knuffel.
Tot snel.
Vanochtend bleek dat 21 boten de 24 uur niet hadden gehaald en de winnaar van de wedstrijd een uur later finishte dan vorig jaar.
We ontvingen een bericht:
“Het jaar 2023 zal herinnerd worden als één van de zwaarste elfstedentochten ooit. We hopen dat 2024 het jaar van de revanche gaat worden om toch weer een elfstedenkruisje te mogen ontvangen.De organisatie van de Elfstedenroeimarathon.”
ZRZV Team Jeen van den Berg. 19 en 20 mei 2023
2 jaar gemiddelde roei-ervaring en eindigen als #74 van de 93.
Fantastisch genoten van een wereldprestatie.
Ontzettend gaaf dat Kelian en ik daar deel van uit mochten maken.
Reacties
Een reactie posten