Nier gezocht
GEZOCHT! Een nier. een nieuw doel!
Het is vrijdagochtend 20 oktober 2023. Ik scrol door mijn LinkedIn tijdlijn. Zoals altijd, heel soms interessant, heel vaak niks.
Mijn zusje deed een oproep:
"Heb jij bloedgroep O+ en zou jij een nier mogen afstaan? Heftige vraag. I know! Of deel onderstaande post. Delen maakt de kans dat Aman kan blijven leven groter."
Het triggert iets in mij. Ik lees de post.
Aman Bisesser, een jonge vader doet een oproep. Hij zoekt een nier. Na een moeizaam en zwaar 5,5 jaar durend IVF traject wordt in december 2022 eindelijk hun zoon Mayson geboren. Als vader weet ik als geen ander wat er met je gebeurt als je (eerste) kind geboren wordt maar kan ik me geen beeld vormen bij een moeizaam 5,5 jaar durend voortraject.
En dan lukt het. En een jaar later wordt Mayson 1 jaar. Wat een feest moet dat zijn geweest en wat vergeten we vaak hoe gezegend we daarmee zijn. Want de euforie maakt snel plaats voor de waan van de dag.
En dan, enkele dagen na deze fantastische gebeurtenis op oudjaarsdag dropt de dokter een bom. Nierfalen. Je bent een jonge fitte energieke vader en ineens blijkt dat je nog maar 9% nierfunctie over hebt. In mijn hoofd verschijnen dan filmbeelden, radeloze mensen die elkaar in de armen vallen en alleen maar huilen, schreeuwen en zich afvragen WAAROM!!
Ook nu weer kan ik mee geen enkele voorstelling maken wat dit voor een jong gezin moet zijn. Ik kan alleen meeleven, meelezen en doorgaan. Dit jonge gezin en deze vader hebben gelukkig een redelijk grote familie en een donor moet snel gevonden kunnen worden. Aman zit elke nacht aan de dyalise die via het buikvlies aangesloten wordt. 8 uur. En of dat je leven beïnvloedt.
Alles in het teken van de dialyses. Geen spontaan dagje weg. Geen weekendje naar een eiland geen spontaniteit. 9 maanden later blijken alle mogelijk familieleden afgevallen, geen match of zelf een te lage nierfunctie, kortom geen nierdonor.
Maar aangezien we een donorwet hebben zal een nier wel snel gevonden zijn. Niets blijkt minder waar. De meeste donaties van organen gebeuren toch bij leven heb ik ondertussen geleerd.
Het is na de zomer 2023, je bent een jonge getrouwde man, vader van een prachtige bijna 2 jarige zoon. Nierfunctie 9% en nog geen zicht op een nier. Je scrolt door je tijdlijn. En dan komt het moment dat je je bedenkt dat er samen met jou nog miljoenen mensen aan het scrollen zijn door hun tijdlijn. En je trekt de stoute schoenen aan, denk je.
Je gaat ervoor zitten en schrijft… "Mijn naam is Aman Bisesser, 36 jaar oud….." En je leest het terug en je past aan en je twijfelt. En je twijfelt nog meer. Pfff, schrijf je dat nu echt? Je zoekt een nierdonor! En je gaat naar bed aan de dyalise. En alle dagen daarna lees je het opnieuw, pas je iets aan, kan dit wel? Pff.. heftig. En je leest het nog een keer en weer vraag je je af of je dit durft, of dit wel kan en of je dit echt moet doen. Ondertussen is het halverwege oktober 2023. Je weet dat dit geen leven is en je weet dat als je dit nu deelt… pfff.
Je leest hem nog één keer door, samen met je vrouw. Je kijkt elkaar aan.
[POST] Online. No way back! Daar staat het en daar gaat het.
Gedeeld, geliked, gesteund, gedeeld, gedeeld, reactie, gesteund, like enzovoort enzovoort. Het is de wereld in. Eén van de laatste strohalmen. De kracht van het sociale netwerk.
Ergens in Amsterdam leest een vrouw dit bericht en zij weet dat er mensen zijn die… ja die zijn er. Ze deelt dit bericht en plaatst er een oproep bij. 100km verderop in Zwolle leest haar broer deze oproep. Het is 20 oktober 's morgens en hij zit aan de eettafel, is zijn bedrijf aan het verkopen en zoekt naar nieuwe uitdagingen, kansen en mogelijkheden. En hij leest het verhaal van Aman, Suragni en Mayson en zoals hij op deze leeftijd als vader wel vaker heeft moet hij even slikken. Kijkt om zich heen en leest het nog eens. 36 jaar. 5,5 jaar IVF, zoontje van bijna 2, gebonden aan een apparaat om in leven te blijven en de oplossing kan bij iedereen liggen met bloedgroep O+.
Ik draai me om naar mijn vrouw op de bank in de woonkamer. "Siep, een mens kan toch prima leven met één nier?" Na een verbaasde blik en een bevestigend antwoord zeg ik "hij mag er wel één van mij".
"vind ik wel echt iets voor jou" is voor mij de bevestiging. Ik ben ontzettend gezegend in het leven. Ik ben net gestopt met een fantastisch bedrijf waar ik 25 jaar lang mijn ziel en zaligheid in heb gestoken, heb straks alle tijd, ben vader van 4 bloedjes van kinderen, woon in een mooi huis dat nooit af is, wil graag iets terugdoen voor de maatschappij en dit kan zomaar de eerste stap zijn.
Google nog snel even het internet af naar voor en nadelen van het leven met één nier en geef er een klap op. Er gaat een mail naar Aman Bisesser, het is 20 oktober 9:43uur.
"Beste Aman, Ik zag je bericht op LinkedIn voorbij komen. Wat een moeilijke vraag zal dat voor jou zijn. Ik heb bloedgroep O+ zoals gelukkig heel veel mensen. Ik zou me graag willen laten testen om te zien of ik een geschikte kandidaat voor je zou zijn.
Ik ben 52jaar en vader van 4 kinderen waar ik dagelijks plezier uit haal en me niet kan voorstellen dat ik dat zou kunnen gaan missen. Laten we hopen dat ik je zou kunnen helpen. Ik hoor graag hoe we dit verder moeten aanvliegen."
[VERZENDEN]
Begin van de middag bel ik hem vanuit de auto. Aman is toch een beetje voorzichtig en kijkt de kat uit de boom. Voor mij is het eigenlijk niet eens zo apart merk ik. Voelt ook wel wat vreemd want ik weet heus wel dat dit geen standaard belletje is. We spreken af dat hij mij doorgeeft aan het Leids Universitair Medisch Centrum - LUMC en we contact houden.
Als ik 's avonds in bed lig zegt mijn vrouw ineens: " denk je niet dat er nu iemand in Almere heel anders naar bed gaat dan normaal." "hmm, ja inderdaad, dat denk ik wel".
Er volgt een heel traject. Waar ik dacht dat dit binnen een maand of 6 wel afgerond zou zijn blijk ik me te hebben vergist. Vooronderzoeken, gesprekken, bloed prikken en dan toch op de reservebank. Er zijn 2 wellicht geschiktere kandidaten. Het maakt mij niet uit zolang Aman maar een nier krijgt. Mijn vrouw houdt de hele tijd vol dat ik het toch ga worden. Naar later blijkt Aman's vrouw ook.
Het is inmiddels eind februari als ze gelijk lijken te krijgen, het LUMC aan de telefoon. Als ik nog wil, willen ze graag toch het traject weer voortzetten en binnen enkele weken zit ik bij een Psychiater. Tsja, je moet wel niet goed bij je hoofd zijn om dit te doen of… Ik hou het luchtig, stap voor stap.
Het giet zoals het giet zou ik gezegd hebben. Enkele weken later volgt de uitslag. Met vlag en wimpel geslaagd. Ik ben niet gek, niet labiel en mag verder. Ze zeggen dat ik dit doe vanuit altruïstisme. Grappig, ik moet bij dat woord altijd aan Asterix en Obelix denken.
Ik doe het gewoon omdat ik vind dat ik het moet doen. Omdat het zo belangrijk is dat we elkaar helpen en omdat ik er uiteindelijk helemaal niks minder van wordt en iemand anders zoveel meer. Het maakt hem meer mens, het maakt hun een completer gezin en het maakt de wereld in mijn ogen een beetje mooier.
Er volgen nog een stapel testen en onderzoeken. Ik leer heel veel in deze tijd, er wordt niet over één nacht ijs gegaan. Mijn veiligheid en mijn gezondheid staan in dit hele proces op de allereerste plaats. Ondertussen lijken alle seinen op groen en gaan we voor de transplantatie. Wat kan er allemaal gebeuren in 1 jaar.
Hij is gepland, altijd met potlood, 31 oktober 2024.
30 oktober gaan we naar Leiden, 2 of 3 november weer naar Zwolle. Een nier armer en een ervaring rijker. Een klein stukje van mij, een levensgroot verschil voor Aman en zijn gezin.
Omroep Flevoland heeft Aman vorig jaar geïnterviewd over zijn zoektocht naar een nier. Nu gaan ze een drieluik maken. 30 september is deel 1 te zien op de zender en online. Ze volgen binnenkort de transplantatie en daarna volgt deel 2. En natuurlijk komt er na enkele weken een vervolg om te kijken hoe het nu met ons gaat. Ik bedenk me nu dat het wellicht leuk is als RTV Oost deze ook uit gaan zenden.
Bewustwording is key, donoren zijn hard nodig en het mag best wat vaker op de voorgrond.
Het is vrijdagochtend 20 oktober 2023. Ik scrol door mijn LinkedIn tijdlijn. Zoals altijd, heel soms interessant, heel vaak niks.
Mijn zusje deed een oproep:
"Heb jij bloedgroep O+ en zou jij een nier mogen afstaan? Heftige vraag. I know! Of deel onderstaande post. Delen maakt de kans dat Aman kan blijven leven groter."
Het triggert iets in mij. Ik lees de post.
Aman Bisesser, een jonge vader doet een oproep. Hij zoekt een nier. Na een moeizaam en zwaar 5,5 jaar durend IVF traject wordt in december 2022 eindelijk hun zoon Mayson geboren. Als vader weet ik als geen ander wat er met je gebeurt als je (eerste) kind geboren wordt maar kan ik me geen beeld vormen bij een moeizaam 5,5 jaar durend voortraject.
En dan lukt het. En een jaar later wordt Mayson 1 jaar. Wat een feest moet dat zijn geweest en wat vergeten we vaak hoe gezegend we daarmee zijn. Want de euforie maakt snel plaats voor de waan van de dag.
En dan, enkele dagen na deze fantastische gebeurtenis op oudjaarsdag dropt de dokter een bom. Nierfalen. Je bent een jonge fitte energieke vader en ineens blijkt dat je nog maar 9% nierfunctie over hebt. In mijn hoofd verschijnen dan filmbeelden, radeloze mensen die elkaar in de armen vallen en alleen maar huilen, schreeuwen en zich afvragen WAAROM!!
Ook nu weer kan ik mee geen enkele voorstelling maken wat dit voor een jong gezin moet zijn. Ik kan alleen meeleven, meelezen en doorgaan. Dit jonge gezin en deze vader hebben gelukkig een redelijk grote familie en een donor moet snel gevonden kunnen worden. Aman zit elke nacht aan de dyalise die via het buikvlies aangesloten wordt. 8 uur. En of dat je leven beïnvloedt.
Alles in het teken van de dialyses. Geen spontaan dagje weg. Geen weekendje naar een eiland geen spontaniteit. 9 maanden later blijken alle mogelijk familieleden afgevallen, geen match of zelf een te lage nierfunctie, kortom geen nierdonor.
Maar aangezien we een donorwet hebben zal een nier wel snel gevonden zijn. Niets blijkt minder waar. De meeste donaties van organen gebeuren toch bij leven heb ik ondertussen geleerd.
Het is na de zomer 2023, je bent een jonge getrouwde man, vader van een prachtige bijna 2 jarige zoon. Nierfunctie 9% en nog geen zicht op een nier. Je scrolt door je tijdlijn. En dan komt het moment dat je je bedenkt dat er samen met jou nog miljoenen mensen aan het scrollen zijn door hun tijdlijn. En je trekt de stoute schoenen aan, denk je.
Je gaat ervoor zitten en schrijft… "Mijn naam is Aman Bisesser, 36 jaar oud….." En je leest het terug en je past aan en je twijfelt. En je twijfelt nog meer. Pfff, schrijf je dat nu echt? Je zoekt een nierdonor! En je gaat naar bed aan de dyalise. En alle dagen daarna lees je het opnieuw, pas je iets aan, kan dit wel? Pff.. heftig. En je leest het nog een keer en weer vraag je je af of je dit durft, of dit wel kan en of je dit echt moet doen. Ondertussen is het halverwege oktober 2023. Je weet dat dit geen leven is en je weet dat als je dit nu deelt… pfff.
Je leest hem nog één keer door, samen met je vrouw. Je kijkt elkaar aan.
[POST] Online. No way back! Daar staat het en daar gaat het.
Gedeeld, geliked, gesteund, gedeeld, gedeeld, reactie, gesteund, like enzovoort enzovoort. Het is de wereld in. Eén van de laatste strohalmen. De kracht van het sociale netwerk.
Ergens in Amsterdam leest een vrouw dit bericht en zij weet dat er mensen zijn die… ja die zijn er. Ze deelt dit bericht en plaatst er een oproep bij. 100km verderop in Zwolle leest haar broer deze oproep. Het is 20 oktober 's morgens en hij zit aan de eettafel, is zijn bedrijf aan het verkopen en zoekt naar nieuwe uitdagingen, kansen en mogelijkheden. En hij leest het verhaal van Aman, Suragni en Mayson en zoals hij op deze leeftijd als vader wel vaker heeft moet hij even slikken. Kijkt om zich heen en leest het nog eens. 36 jaar. 5,5 jaar IVF, zoontje van bijna 2, gebonden aan een apparaat om in leven te blijven en de oplossing kan bij iedereen liggen met bloedgroep O+.
Ik draai me om naar mijn vrouw op de bank in de woonkamer. "Siep, een mens kan toch prima leven met één nier?" Na een verbaasde blik en een bevestigend antwoord zeg ik "hij mag er wel één van mij".
"vind ik wel echt iets voor jou" is voor mij de bevestiging. Ik ben ontzettend gezegend in het leven. Ik ben net gestopt met een fantastisch bedrijf waar ik 25 jaar lang mijn ziel en zaligheid in heb gestoken, heb straks alle tijd, ben vader van 4 bloedjes van kinderen, woon in een mooi huis dat nooit af is, wil graag iets terugdoen voor de maatschappij en dit kan zomaar de eerste stap zijn.
Google nog snel even het internet af naar voor en nadelen van het leven met één nier en geef er een klap op. Er gaat een mail naar Aman Bisesser, het is 20 oktober 9:43uur.
"Beste Aman, Ik zag je bericht op LinkedIn voorbij komen. Wat een moeilijke vraag zal dat voor jou zijn. Ik heb bloedgroep O+ zoals gelukkig heel veel mensen. Ik zou me graag willen laten testen om te zien of ik een geschikte kandidaat voor je zou zijn.
Ik ben 52jaar en vader van 4 kinderen waar ik dagelijks plezier uit haal en me niet kan voorstellen dat ik dat zou kunnen gaan missen. Laten we hopen dat ik je zou kunnen helpen. Ik hoor graag hoe we dit verder moeten aanvliegen."
[VERZENDEN]
Begin van de middag bel ik hem vanuit de auto. Aman is toch een beetje voorzichtig en kijkt de kat uit de boom. Voor mij is het eigenlijk niet eens zo apart merk ik. Voelt ook wel wat vreemd want ik weet heus wel dat dit geen standaard belletje is. We spreken af dat hij mij doorgeeft aan het Leids Universitair Medisch Centrum - LUMC en we contact houden.
Als ik 's avonds in bed lig zegt mijn vrouw ineens: " denk je niet dat er nu iemand in Almere heel anders naar bed gaat dan normaal." "hmm, ja inderdaad, dat denk ik wel".
Er volgt een heel traject. Waar ik dacht dat dit binnen een maand of 6 wel afgerond zou zijn blijk ik me te hebben vergist. Vooronderzoeken, gesprekken, bloed prikken en dan toch op de reservebank. Er zijn 2 wellicht geschiktere kandidaten. Het maakt mij niet uit zolang Aman maar een nier krijgt. Mijn vrouw houdt de hele tijd vol dat ik het toch ga worden. Naar later blijkt Aman's vrouw ook.
Het is inmiddels eind februari als ze gelijk lijken te krijgen, het LUMC aan de telefoon. Als ik nog wil, willen ze graag toch het traject weer voortzetten en binnen enkele weken zit ik bij een Psychiater. Tsja, je moet wel niet goed bij je hoofd zijn om dit te doen of… Ik hou het luchtig, stap voor stap.
Het giet zoals het giet zou ik gezegd hebben. Enkele weken later volgt de uitslag. Met vlag en wimpel geslaagd. Ik ben niet gek, niet labiel en mag verder. Ze zeggen dat ik dit doe vanuit altruïstisme. Grappig, ik moet bij dat woord altijd aan Asterix en Obelix denken.
Ik doe het gewoon omdat ik vind dat ik het moet doen. Omdat het zo belangrijk is dat we elkaar helpen en omdat ik er uiteindelijk helemaal niks minder van wordt en iemand anders zoveel meer. Het maakt hem meer mens, het maakt hun een completer gezin en het maakt de wereld in mijn ogen een beetje mooier.
Er volgen nog een stapel testen en onderzoeken. Ik leer heel veel in deze tijd, er wordt niet over één nacht ijs gegaan. Mijn veiligheid en mijn gezondheid staan in dit hele proces op de allereerste plaats. Ondertussen lijken alle seinen op groen en gaan we voor de transplantatie. Wat kan er allemaal gebeuren in 1 jaar.
Hij is gepland, altijd met potlood, 31 oktober 2024.
30 oktober gaan we naar Leiden, 2 of 3 november weer naar Zwolle. Een nier armer en een ervaring rijker. Een klein stukje van mij, een levensgroot verschil voor Aman en zijn gezin.
Omroep Flevoland heeft Aman vorig jaar geïnterviewd over zijn zoektocht naar een nier. Nu gaan ze een drieluik maken. 30 september is deel 1 te zien op de zender en online. Ze volgen binnenkort de transplantatie en daarna volgt deel 2. En natuurlijk komt er na enkele weken een vervolg om te kijken hoe het nu met ons gaat. Ik bedenk me nu dat het wellicht leuk is als RTV Oost deze ook uit gaan zenden.
Bewustwording is key, donoren zijn hard nodig en het mag best wat vaker op de voorgrond.
There's a choice we're making
We're saving our own lives
It's true we'll make a better day, just you and me
Wé are the world!
En trouwens SAVE THE DATE : Een nieuwe VrijMiOlieBoBo® op 13 december 2024.
Reacties
Een reactie posten