Lieve Rob, Lieve Kitty, Lieve Stad

40 jaar woon ik nu in Zwolle.

Nooit spijt gehad dat ik er ben gebleven.

Ik heb hier een florerend bedrijf mogen opzetten en omdat ik met mijn bedrijf verbonden was met de cultuur sector heb ik voor, achter, tussen en In de culturele wereld veel mee mogen maken.

Dat cultuur een niet te vatten begrip is, maakt de cultuursector ongrijpbaar.

Wie is de cultuursector of wat is überhaupt in vredesnaam cultuur.

We zien cultuur te vaak als  een linkse hobby, theater, muziek of artiest gerelateerd en 99% van het publiek kent alleen de façade, de voorkant, het gecreëerde beeld van de creatieve wereld.

In mijn ogen is cultuur Ik, Jij, Hij/Zij, Wij, Jullie, Zij.

Cultuur is wat je maakt en jou gemaakt heeft. Cultuur is de kern van wie je bent en de wereld die je beleeft.

En cultuur leeft en is dus niet te omkaderen.

En daarbuiten is cultuur wat je nog niet kent, wat je nog moet ontdekken. 

Cultuur is wat de mens schept.

Cultuur is dus eigenlijk na ademen het allerbelangrijkste wat er is en het meest onderschat.

En daar hebben wij een lijntje omheen getrokken en beleidsbepalers voor aangesteld..

En als je de wereld wil ontdekken, dingen wil beleven, cultuur wil proeven moet je openstaan voor nieuwe dingen. Openstaan voor wat een anders' cultuur is.

En met die nieuwe cultuur moet je kennismaken en om kennis te maken heb je mensen nodig die je de nieuwe culturen aanreiken, mensen die samensmelting van cultuur als levensader hebben.

Dat zit in hun bloed. En heel soms woont zo'n cultuurprofeet in jouw stad. En als dat zo is dan pak je hem of haar vast en geeft ze alle middelen die nodig zijn om cultuur in jouw stad ongebreideld te verspreiden. Zo iemand handelt in cultuur, hij of zij is een cultuurmakelaar.

En die makelaar creëert een netwerk van culturele zaken en activiteiten en dompelen een stad compleet onder in de meest uiteenlopende culturele belevingen zonder dat iemand dat echt door heeft. Dat weet je soms pas als het historie is.

Dus zo'n cultuurmakelaar wordt gewoon gezien als een leuke gezellige fratsenmaker en die krijgt een stempel en is best een lastig mannetje.

En hij wroet zich niet in de juiste lobbykringen maar hij doet gewoon.

En dat is tegen het zere been van beleidsmakers, want die hebben een A4tje en dat A4tje zegt wat je moet doen en zegt zelfs wat wel of niet cultuur is.

Maar die cultuurmakelaar leeft en beleeft, zorgt en bezorgd, eet en slaapt cultuur. 

En die heeft geen A4tje. En die moet geen A4tje. En die wil geen A4tje.

Want zonder A4tje blijft cultuur levend en met een A4tje wordt het historie. Dan is het geschreven.

Neem nu Zwolle.

In Zwolle hebben we Rob. Rob is, samen met zijn vrouw Kitty, dé Zwolse cultuurmakelaar, zij ademen cultuur. Zij leven voor cultuur, zij kennen cultuur , zij zoeken cultuur en weten diverse culturele smaken samen te smeden tot een vorm die buiten het A4tje valt en die de Zwolse populatie laat kennismaken met culturele zaken die ze zelf niet zouden opzoeken. 

En daarmee zijn zij alternatief, afwijkend, lastig en dwars.

En daarmee organiseert Rob, samen met zijn vrouw Kitty al 14 jaar een festival wat onder de paraplu van hun zelf opgerichte stichting Zwolle Unlimited uitgroeide tot het meest toegankelijke, laagdrempelige en het meest diverse festival van de stad Zwolle;

TUSSENLAND 

Laat dat even zakken.

TUSSENLAND

Het allermooiste festival dat Zwolle rijk was.

Was, omdat een timmerman wil timmeren, een fietser fietsen, een vlieger vliegen, een cultuurmaker wil cultuur maken en Rob en Kitty willen zoeken, proeven, organiseren, regelen, afwijken en dwarsliggen.

Maar zoals onze bureaucratische rechtstaat betaamt, vraagt het hen om  te administreren, te vernieuwen, ofschoon ze helemaal niet weten wat dat is blijkens het beleid, maar dat dat bij Rob dus allang zo is, zonder het te omschrijven , te vermarkten of uit te buiten maar door het te doen.

Ze vraagt hen om te smeken om geld omdat cultuur geen algemeen nut meer is maar een A4tje.

Ze bepalen zelf wat cultuur is en bedenken daar management termen voor, kaderen het af en verstompen het al voordat het openbaar is.

Zo hebben we de Zwolse Culturele Basis Infrastructuur, de BIS, het woord alleen al.

Alle plaatsen in deze BIS gericht op reeds bestaande evenementen, waar je natuurlijk een nieuwe inschrijving voor kan doen maar zoals iedereen weet behalve de mensen die ze uitschrijven zijn dit soort aanbestedingen voorbehouden aan de lobby organisaties en semi-overheids machines die de tijd en geld hebben om deze draken van inschrijvingen te doen. 

Het is namelijk vreselijk om aanvragen in te dienen aan de hand van een door een ambtenaar opgestelde lijst van omschreven doelen waar niemand iets mee heeft en niemand beter van wordt maar waar we de discussie wel mee uit de weg gaan en je in kan dekken.

En als je elke keer opnieuw toch dit soort vreselijke aanvragen in moet dienen ben je dat op een moment zat. Dan is het genoeg geweest. Dan wegen de fantastische weken in aanloop naar jouw evenement, de onzekerheid vlak voor en tijdens het evenement en de afloop samen met je team ineens niet meer op tegen de administratieve wanorde die in je hoofd ontstaat als je creatieve brein afgestompt wordt door de ambtelijke macht.

En dan komt bovenop alles, het nieuwe beleid.

En zoals de naam zegt, wil de stad Basis infrastructuur. Dat is dus geen vernieuwing, buiten de box of kleuren buiten de lijntjes maar in de pas lopen en iets commercieels voor algemeen nut organiseren.

 

En de lobbyisten, die maken handig gebruik van het A4tje. 

Die voldoen aan het stramien en krijgen daarmee steun, de politieke wind mee en daardoor geld. Veel geld.

"Maar verzorgen toch ook cultuur?". Jazeker, maar zij verspreiden de ontdekte cultuur vertegenwoordigen de bestaande omkaderde cultuur. Ontzettend belangrijk maar weinig vernieuwend en meestal voor een beperkte doelgroep.

Vreselijk belangrijk voor het vermaak en daarmee ook direct erg belangrijk voor de stad.

Maar cultuur moet veranderen om bestaansrecht te hebben.

Cultuur moet vernieuwen om levend te zijn, de stad moet vernieuwen om levend te zijn, de stad moet leven om vernieuwend te zijn.

De stad heeft een dwarsligger nodig om ontdekt te worden, de stad heeft onduidelijkheid nodig om grenzen te bepalen en de stad heeft uitzonderingen nodig om de regel te maken. 

Juist nu heeft de stad heeft Rob en Kitty nodig om kleur te houden.

En juist Rob en Kitty hebben besloten de stekker eruit te trekken.

Genoeg is genoeg!

Ze hebben groot gelijk.

In 2024 verliezen we een icoon, de Ijsselhallen. Door zwalkend slap en onkundig beleid van ons gemeentebestuur.

Met de drie festivals die georganiseerd werden onder de paraplu van Zwolle Unlimited verliezen we meer dan alleen deze festivals.

We verliezen een mogelijk tweede icoon. 

Een begrip dat nooit echt doorgedrongen is tot het pluche van de stad maar des te meer bij de rest. Ja, ze waren bij de opening (op uitnodiging).

Of zou dat het beleid zijn?

Lieve Rob, lieve Kitty, 

Waanzinnig bedankt voor de kleur die jullie aan de stad gaven.

Ik voel me supertrots dat ik vanaf het aller begin betrokken mocht zijn bij de fantastisch mooie ontwikkelingen  die jullie als mens, als organisatie en als cultuur-verbinders mochten maken.

Wij gaan elkaar niet missen, want wij blijven.

Maar het verdwijnen jullie festivals, jullie geest in de stad en jullie onmetelijke creatieve en soms onmogelijke ideeën voor de cultuurhistorie van de stad slaan een gat in de Zwolse cultuur.

Blijf vooral dicht bij jullie zelf!